Πηγή: www.monopoli.gr

​

(+) «Το Βεραμάν Φόρεμα» στο Θέατρο Μεταξουργείο

ΓΡΑΦΕΙ: ΑΡΙΣΤΟΥΛΑ ΖΑΧΑΡΙΟΥ

10 Μαρτίου, 2024

Την εβδομάδα που μάς πέρασε παρακολούθησα τη νέα παράσταση της Άννας Βαγενά στο Θέατρο Μεταξουργείο. Πρόκειται για θεατρική μεταφορά του πρώτου διηγήματος της σπουδαίας ηθοποιού, σκηνοθέτριας, θιασάρχισσάς και συγγραφέως, με τίτλο «Το Βεραμάν Φόρεμα», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΟΤΑΝ. Μια γυναίκα στέκεται μπροστά μας επί σκηνής, ανατρέχει στο παρελθόν της και μάς αφηγείται μια πολύ τρυφερή και συγκινητική ιστορία. Η Ειρήνη είναι μια ηλικιωμένη που ο γιος της τη βάζει σε οίκο ευγηρίας. Εκεί θα γνωρίσει τον Φώτη, έναν ηλικιωμένο άντρα εξίσου το ίδιο μοναχικό με εκείνη. Και ένας αναπάντεχος έρωτας θα γεννηθεί με φόντο την εποχή του κορονοϊού. Η Άννα Βαγενά μιλάει για την τρίτη ηλικία με ειλικρίνεια, ωστόσο, ο ρεαλισμός με τον οποίο αγγίζει το θέμα δεν παρουσιάζεται καταναγκαστικά απαισιόδοξος και μακάβριος -όπως έχουμε συνηθίσει ή θεωρούμε πως πρέπει να απεικονίζεται στο θέατρο και την τέχνη εν γένει- αντιθέτως, παρουσιάζεται το ίδιο περίπλοκός όπως κάθε βίωμα σε αυτή τη ζωή, ενώ προσφέρει και μερικές αλήθειες που ίσως δεν είμαστε σε θέση να συζητήσομε πόσο μάλλον να αποδεχτούμε.

Η Ειρήνη αισθάνεται μια κάποια ανακούφιση που βρίσκεται στην «Ηλιαχτίδα» γιατί -όπως περιγράφει με δικά της λόγια- «είχε κουραστεί να νιώθει ότι τους είναι βάρος». Δέχεται την αναπόδραστη φυσική εξέλιξη των πραγμάτων και τα νέα δεδομένα που αυτή φέρνει στη σχέση της με τα παιδιά της. Καθώς βρίσκεται στο μικρό νέο δωματιάκι της, περιτριγυρισμένη με εκείνα τα λιγοστά υπάρχοντα της που όμως περικλείουν μια ολόκληρη ζωή, νιώθει σχεδόν απελευθερωμένη. Γύρω της άτομα που βιώνουν πάνω κάτω ακριβώς ότι και εκείνη, που είναι σε θέση να την κατανοήσουν περισσότερο. Ξαναγεννιέται μέσα της εκείνο το αγνό συναίσθημα του έρωτα, η ανάγκη της να συνδεθεί σε ουσιαστικό επίπεδο, να βρει κάποιον με κοινά ενδιαφέροντα, να ζήσει τη συντροφικότητα, νέες εμπειρίες που κουβαλούν κάτι το τόσο γνώριμο και οικείο, εκείνον τον ενθουσιασμό που κατοικεί στο δέρμα και την ψυχή, να θυμηθεί αυτό που πραγματικά ήτανε και να πάψει να είναι αυτό που οι άλλοι ήθελαν να δουν σε εκείνη. Να φορέσει πάλι το βεραμάν φόρεμα της…

Γιατί η ιστορία της Ειρήνης και του Φώτη αποτελεί περίτρανη απόδειξη πως τίποτα δεν τελειώνει λόγω ενός αριθμού, μιας ρυτίδας, άσπρων μαλλιών, ακόμη και ενός τριπλού μπαϊπάς. Και είναι αυτή η αισιόδοξη πλευρά που απαλύνει κάπως το συλλογικό «τραύμα» της πανδημίας. Η περίοδος που τοποθετείται το έργο ξυπνά σε όλους μας μνήμες, εκείνη την αίσθηση του εγκλεισμού, το φόβου, της μοναξιάς, του θανάτου που όλοι περισσότερο ή λιγότερο αγωνιζόμαστε ακόμα να ξορκίσουμε. Την ξαναζούμε μέσα από τα μάτια εκείνων που ανήκουν στις λεγόμενες «ευπαθείς ομάδες», πρόσωπα που δεν στερούνται ταυτότητας, αντίθετα έχουν ένα ονοματεπώνυμο και μια ζωή. Και αν το τέλος είναι προδιαγεγραμμένο και ο πόνος και η απώλεια σε βρίσκει τόσο ξαφνικά όσο η αγάπη και η ευτυχία, μόνο ευγνωμοσύνη πρέπει να νιώθουμε για όσα προλάβαμε να ζήσουμε.

Όταν την βλέπεις στη σκηνή, να καταπιάνεται για ακόμη μια φορά με το είδος του αγαπημένου της αφηγηματικού θεάτρου, σε έναν υπέροχο μονόλογο που «δανείζει» στην ηρωίδα κάτι από το παρελθόν της ίδιας της σκηνοθέτριας, ηθοποιού και συγγραφέως του, δεν μπορείς να μην θαυμάσεις τον τρόπο που η Άννα Βαγενά κάνει το οτιδήποτε με το οποίο μπορεί να καταπιαστεί να φαίνεται τόσο προσωπικό και αυθεντικό. Για την ικανότητα της να κτίζει μια άριστη επικοινωνία με το κοινό της καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης. Για την αμεσότητα και τη μεταδοτικότητα της, το χιούμορ, την τρυφερότητα, τη συγκίνηση, την φροντίδα με την οποία προσεγγίζει την Ειρήνη της. Για τη ζωντάνια της ερμηνείας της και την πληθωρική της παρουσία που καθηλώνει την προσοχή πάνω της.

​